Bir insanın ruh haritasını çözmek, kimi zaman antik bir şifreyi deşifre etmek gibidir. Her birimiz, kendi iç dünyamızın karmaşık labirentlerinde dolaşırken, başkalarının bizi anlamasını bekleriz. Ben de, sağlam karakterli biri olarak tanınmak isterim; gelip geçici hevesler yerine, uzun ömürlü ve sağlam temelli ilişkiler peşindeyim. Bazen, kendime duvarlar örüp, dünyadan kendimi soyutladığımı hissediyorum. Bu, korunma içgüdüsünden mi, yoksa hayata karşı sağlam duruşumun bir parçası mı, bilemiyorum. Ancak şunu biliyorum ki, ruhumu zenginleştirmek ve arındırmak için sürekli bir çaba içindeyim. Hayatın anlamını çözmeye çalışmak, sırlarımı saklamak, beni derin bir insan yapar mı, emin değilim. Yanımda olanlar, bazen kendilerini eksik hissedebilirler. Belki de aydınlanma yolunda olduğumu düşünüyorlar ve bu yüzden yanımda bir boşluk hissediyorlar. Ancak bu, onların eksikliğinden değil, her birimizin farklı yollarda ilerlemesindendir. Tepem attığında, doğrudan ve keskin sözlerimle insanları yaralayabiliyorum. Kavgadan kaçınmam, çünkü gerçeklerden kaçınmak bana göre değil. İlişkilerde şüpheci ve güvenmeyen biri olarak görülsem de, bu, sürekli bir takip ya da sorgulama değil, sadece gerçekleri görmek istememdir. Güvensizlik ortamı hissettiğimde, karşımdaki kişiyi hayatımdan çıkarabilirim, çünkü fazlalıklarla yüklenmek yerine, gerçek bağları arıyorum. Ancak bilinmesi gereken bir şey var: İnsanları tanırken onlara değer veririm, çünkü biliyorum ki, insanlar ancak değerli olduklarını hissettiklerinde gerçek yüzlerini gösterirler. Bu, hiç şaşmaz bir gerçektir.   Ve günün sözü “Ruhun labirentinde, gerçek bağları arayan bir gezginim; duvarlarım koruma kalkanım, şüphelerim ise rehberim.”